پس از بازداشت در دیماه سال 88، نزدیکانم برای کاستن از مشکلات احتمالی، بایگانی نژادگان را که از تاریخ 21 آذر 83 آغاز می شد از روی تارنگار حذف کردند و حتی همه فایلهای کپی شده و دست نوشته هایم را نیز از میان بردند.

تنها در لابلای سررسیدهای قدیمی، دست نوشته کمتر از 20 نوشتار را یافتم که به مرور بروی تارنگار خواهم فرستاد.

اکنون به مناسبت روز دفاع مقدس، دوره تازه نژادگان را با نوشتاری را که در 31 شهریور 1385 نوشته بودم آغاز می کنم.

زخمی که همچنان بر جاست

سالگرد یورش جنود سردار قادسیه به ملک اهورا برای همه ایرانیان، به ویژه آنان که حتی خاطره کمرنگی از آن روزها دارند به اندازه کافی دردآور و تأثر برانگیز هست.

نمودهای پراکنده این دفاع براستی مقدس، بر روی تخت بیمارستانها و سر دست تشییع کنندگان، داغ این درد را برای نسل نوپایی که تازه از راه می رسد نیز همچنان تازه نگاه داشته است تا در این دشت غرور کینه داران سرخ بماند.

براستی ملتی که هنوز برای قادسیه و نهاوند و جلولا مرثیه سرایی می کند مگر می تواند قادسیه دوم را فراموش کند؟ هرچند که به فرجام پیشین نیانجامیده باشد!

با اینکه تکراری است، اما بایسته است چندین باره یادآوری شود که کفتار تازی را در دوره آریامهر زهره چنین جسارتی نبود، چرا که در آن صورت می بایست در نخستین روز جنگ برای ارتشیان ایران در بغداد ناهار تدارک می دید.

جدا از کینه جاودانه ای که تازیان از نژادگان ایران دارند، این بلاهت های دولت شوم موقت در طلیعه انقلاب بود که کفتار تازی را به حمله برانگیخت.

براستی کشتار نخبگان نظامی و افسران نیروی هوایی ارتش به بهانه کودتای نوژه چه چیزی جز یک دعوتنامه رسمی برای کفتار حسین می توانست باشد؟

سالهاست که می بالیم بی آنکه ذره ای از سرزمین مان را از کف بدهیم، پیروزمندانه جنگ را به پایان بردیم. اما ضمن افتخار بی حد و مباهات بی کران به رشادتها و پایمردیهای رزمندگان میهن، اساساً تحمیل شدن این جنگ براستی تحمیلی درست به مفهوم باخت بود.

باختن صدها هزار نیروی انسانی، ویران شدن شهرها و سازه ها و منابع و تحمیل هزینه های هنگفت جنگ و بازسازی های نصفه و نیمه بعدی و از همه مهمتر، فرسودگی روان یک ملت در پی بلندترین جنگ قرن که هنوز هم پس از سالها آتش بس، به صلح نیانجامیده است.

دد منشی کفتار حسین و دیگر تازیان به جای خود، اما چرا باید شرایطی ایجاد می شد که ملت ما ناگزیر از دفاع مقدس می گشت؟

به هر روی با همه بی تدبیری های سیاسی، آنچه در جبهه ها رخ داد سینه ایرانیان را برای همیشه سرشار از غرور کرد.

و در برابر آنهمه ایثار و جانفشانی، هنگامیکه ائتلاف جهانی ضد ترور عرصه را بر کفتار تازی تنگ کرد و احتمال وقوع جنگ بالا گرفت، دولت سراسر ننگ اصلاحات ناجی صبری، نماینده صدام گجستک را آنهم با لباس نظامی و آنهم نه در شرایط صلح، که در آتش بس پذیرا شد و با همخوابی وداعی که با کفتار داشت، غرور یک ملت را پاخورده چکمه های دشمن کرد.

کفتار تازی که مانند دیگر ایران ستیزان طول تاریخ به روزگاری دچار گشت که به مخیله اش هم خطور نمی کرد، جمهوری اسلامی هم که با تنگناهای خود ساخته دست به گریبان است، تنها باید مراقب بود مبادا آنان که در اقیانوس دارایی های این ملت غوطه می خورند، قرانی از غرامت جنگ را بذل و بخشش کنند.