این نوشتار به جهت نگرانی نسبت به واکنش جمهوری اسلامی به پایان فرجه شورای امنیت در سال 85 نگاشته شد. توضیح تکراری آنکه پس از دور اول سفرهای استانی ام به اوین در دی ماه 88، بایگانی پنج ساله « نژادگان» از سوی نزدیکانم حذف شد و جز معدودی از دست نوشته ها، نسخه پشتیبانی نوشته هایم هم از میان رفت و مطلب زیر از معدود بازمانده های بایگانی « نژادگان» است.

به مناسبت رو به پایان بودن فرجه سی روزه شورای امنیت درباره تعلیق فعالیت های اتمی؛

دستیابی ملت ایران به چرخه کامل سوخت هسته ای حرکتی است که در هر حکومتی، حتی جمهوری اسالمی مباهات برانگیز است. هرچند که دلیل تأخیر در دستیابی به این دانش و همچنین فشارهای بین المللی متعاقب آن تنها و تنها وجود همین هیأت حاکمه جمهوری اسلامی است؛ اگرنه ملت ایران با کارنامه روشن هزاران ساله خود توانایی آن را دارد که اعتماد جهان هراسان از نهادهای تروریست پرور را کاملاً بدست آورد.

با این وجود هرگز پذیرفتنی نیست که جمهوری اسلامی برای تسلای خاطر جامعه جهانی، حقوق بی چون و چرای نسلهای آینده ملت ایران را برباد دهد.

به بیانی، هرچند که شاید جهان از جمهوری اسلامی هسته ای بیمناک باشد، اما حق ندارد به این بهانه پروتکل الحاقی غیر قابل پذیرش را به ملت ایران تحمیل کند.

در این میان رویارویی جهانی با جمهوی اسلامی تا حد تنگناهای اقتصادی و به ویژه سیاسی که به کنار، اما تحمیل پروتکل الحاقی و یا نابود کردن تأسیسات نصفه و نیمه صنعتی کشور به معنی مجازات ملت ایران به جای حاکمیت غیر ملی خواهد بود.

به هر روی امیدواریم جام زهر معروفی که شاید دوباره سرکشیده شود دست بالا به تعلیق بلند مدت غنی سازی محدود شود و تصویب پروتکل الحاقی را به دنبال نداشته باشد.

هرچند که در این شرایط بهترین موضع برای دور کردن تهدیدات نظامی همراه با حفظ حقوق ملی، تحویل حاکمیت به ملت است اما در صورت خدشه به منافع ملی چاره ای جز پشتیبانی از جمهوری اسلامی نخواهد بود.

در همین باره:

این چند نفر / نگاهی به تأثیر گذاران سیاست هسته ای هیأت حاکمه