پس از بازگشت از فرودگاه و کمی استراحت، بلافاصله مسئولان حزب را در جریان لغو شدن سفرم قرار دادم و برای انجام وظایف حزبی اعلام آمادگی کردم.

سپس جریان را برای دوستانم بازگو کردم و از آنجا که گاه به گاه به بهانه های مختلف تفألی به دیوان حافظ می زنم، از یکی از دوستان خواستم که در اینباره نیز تفألی بزند؛ غزلی آمد که براستی حق مطلب را ادا می کرد:

نقدها را بود آیا که عیاری گیرند 

تا همه صومعه داران پی کاری گیرند

مصلحت دید من آنست که یاران همه کار 

بگذارند و خم طره یاری گیرند

خوش گرفتند حریفان سر زلف ساقی 

گر فلکشان بگذارد که قراری گیرند

همت بازوی پرهیز به خوبان مفروش 

که در این خیل حصاری به سواری گیرند

یا رب این بچه ترکان چه دلیرند به خون 

که به تیر مژه هر لحظه شکاری گیرند

رقص بر شعر تر و ناله نی خوش باشد 

خاصه رقصی که در آن دست نگاری گیرند

حافظ ابنای بشر را غم مسکینان نیست 

زین میان، گر بتوان، به که کناری گیرند

این مصرع که "یا رب این بچه ترکان چه دلیرند به خون" نشاط ویژه ای به گفتگوی دوستانه ما داد. خوشبختانه "همت بازوی پرهیز" را به هیچ چیز نفروختیم.

درهمین باره:

حکایت ممنوع الخروجی / پرده یکم