نگاهی به واکنش جامعه ایران به فرمان رییس جمهور روسیه در لغو ممنوعیت واگذاری سامانه موشکی S – 300 به ایران. در حالیکه اسناد ویکی لیکس حاکی از آنست که روسیه کدهای امنیتی سامانه پدافند هوایی ایران را در اختیار اسراییل قرار داده است، چگونه حتی مخالفان حکومت ایران از این فرمان ذوق زده شده اند؟

به تازگی ممنوعیت واگذاری سامانه موشکی S – 300 به ایران با فرمان رییس جمهور روسیه لغو شد که چه در سطح جهانی و چه در سطح اجتماعی واکنش هایی را به همراه داشت.

واکنش های سیاسی دولت ها نسبت به این موضوع و نیز چند و چون این موضوع از آغاز تا به امروز – از جمله رفتار حکومت های ایران و روسیه – مورد بحث این نوشتار نیست؛ بلکه نگاه این نوشتار معطوف واکنش جامعه ایران – به ویژه بخشی که خود را در تعارض با حکومت می داند – در برابر فرمان اخیر رییس جمهور روسیه در لغو ممنوعیت واگذاری سامانه موشکی S – 300 به ایران می باشد. واکنشی که همراه با ذوق زدگی هیجان آمیز فاتحانه ای بود؛ و البته چون همیشه آمیخته با شعارزدگی های ذهنی و توهم آمیز و به دور از عینیت گرایی.

اما آنچه که این ذوق زدگی کذایی را شگفت انگیزتر و البته تأسف آمیزتر می نماید آنست که فرمان لغو ممنوعیت واگذاری S – 300 به ایران زمانی صادر می شود که پیش از آن با انتشار اسناد ویکی لیکس، عدم رازداری روسیه در قبال مشتریان نظامیش آشکار شده بود.

طبق اسناد ویکی لیکس روسیه حاضر شده است کدهای امنیتی سامانه پدافند هوایی Tor – M1 ایران را در اختیار اسراییل قرار دهد تا در مقابل کدهای لازم برای هک کردن هواپیماهای بدون سرنشین اسراییلی فروخته شده به گرجستان را بدست آورد.

ایران در سال 2009 بیست و نه سیستم Tor – M1 از روسیه خریداری کرده بود.

طبق این اسناد اسراییل به همراه ترکیه با هم این طرح را مورد مطالعه قرار داده بودند.

از آن جالب تر آنکه طبق همین اسناد ویکی لیکس وقتی چند سال پیش از آن، روسیه سامانه S – 300 را برای کار گذاشتن در کرت به یونان فروخت تا از قبرس حمایت کند، ترکیه از آغاز در حال کرک کردن این سامانه و به اشتراک گذاشتن با اسراییل بود تا اسراییلی ها را مطمئن کند که در صورت فروش این سامانه از سوی روسیه به ایران، آنها همچنان برتری خود را حفظ خواهند کرد.

اکنون بیش از سه سال از انتشار این اسناد می گذرد و این اسناد حتی به زبان های مختلفی هم برگردان شده و نه در بایگانی های امنیتی، بلکه در سطح اینترنت در دسترس همگان قرار دارد. اما افشای این اسناد براستی به چه کار جامعه ایران آمده و جامعه ایران برای درک بهتر و درست تر مسایل چه بهره ای از آن گرفته است؟

فرق جامعه ایران – برای نمونه در قبال فروش سامانه S – 300– پیش و پس از انتشار اسناد ویکی لیکس چیست؟ غیر از این است که اگر این اسناد هم منتشر نمی شد باز هم جامعه ایران دچار همین ذوق زدگی خیال پردازانه می شد؟

جامعه ای که بدیهی ترین و آشکارترین امور روزمره خود همواره در توهم توطئه های جهانی بسر می برد، چگونه می تواند بر چنین سند روشنی چشم فرو بندد و همچنان در شعارهای توهم آمیز خود افسانه پردازی کند؟ و جالب اینکه همه این توهم بافی ها و افسانه پردازی ها هم با دستاویزهای شبه ناسیونالیستی صورت می گیرد!

خنده دار تر از همه اینکه حتی معارضان حکومت ایران ( به قولی به اصطلاح اپوزیسیون) که خودکامگی حکومت ایران را به پشتوانه روسیه می دانند و نسبت به تعاملات حکومت ایران و روسیه بطور پیش فرض نگاهی منفی دارند هم از فرمان اخیر رییس جمهور روسیه ذوق زده شدند!

در چنین جامعه ای چه جای ملامت است برای فتحعلی شاهی که اگر بازی خورد از ناپلئون بازی خورد و نه ولادیمیر پوتین؛ و مهمتر از آن اگر بازی خورد پیش از انتشار اسناد ویکی لیکس بازی خورد و نه پس از آن.

آیا چنین جامعه ای واپسمانده تر از فتحعلی شاه نیست؟ و آیا فتحعلی شاه برازنده چنین جامعه ای نمی باشد؟ و آیا چنین جامعه ای سزاوار آن نیست که شکست های خود را جشن بگیرد؟

ما،

فاتحان شهرهای رفته بر بادیم

با صدایی ناتوان تر زانکه بیرون آید از سینه

راویان قصه های رفته از یادیم ...

ساسان بهمن آبادی

اتریش - بامداد 23 آوریل 2015

پی نوشت1: از آوردن لینک اسناد ویکی لیکس خودداری کردم، چرا که اولاً با جستجوی ساده ای قابل دسترسی است و دوم اینکه اگر کسی می خواست تا امروز نگاهی بر آن می داشت!

پی نوشت 2: کوته انگاری تازه ای که رواج یافته این است که در تحلیل موضوعات بجای ارزیابی سود و زیان موضوعات، موضع دولتمردان اسراییل مورد ارزیابی واقع شود؛ هر آنچه دولتمردان اسراییل مخالف آنند مثبت و هر آنچه موافق آنند منفی است!