احمدی نژاد: «چه کسی گفته امسال سال پایانی دولت است؟»

از زمان انتخابات ریاست جمهوری سال 84، روی کار آمدن احمدی نژاد را مهمترین چالش در راستای تضعیف و زوال جمهوری اسلامی می دانستم و با همین نگاه و به عنوان کسی که اساساً شرکت در انتخابات جمهوری اسلامی را موجه نمی داند، سال 84 و در کارزار انتخاباتی نوشتاری در پشتیبانی از گزینه احمدی نژاد نوشتم تا بوسیله او موجودیت جمهوری اسلامی به چالش کشیده شود ... البته به دلیل دو فقره پرونده باز سیاسی و یک ممنوع الخروجی غیر قانونی 11 ماهه که همچنان ادامه دارد آن نوشتار معروف را که دوستان قدیمی ام به خاطر دارند از روی تارنگار برداشته ام ... شاید بزودی با مقداری تعدیل دوباره آنرا منتشر کنم!

یادش بخیر، در دوران تبلیغات انتخابات سال 84 که بیست و سه چهار سال داشتم با یک سر و وضع فشن و ... تبلیغات زیادی برای احمدی نژاد می کردیم. یک شب ماشین را با عکسهای بی قواره احمدی نژاد رسماً کاغذ دیواری کردیم و در خیابانها به گشت زنی مشغول بودیم. مردم یک نگاه به عکسهای احمدی نژاد می انداختند و سپس با شگفت زدگی یک نگاه به من که با این سر و وضع چطور از احمدی نژاد هواداری می کند؟ آن زمان دار و دسته تو سری خورده اصلاح طلب شایعات غریبی درباره احمدی نژاد به راه انداخته بودند که خیابانها را زنانه و مردانه خواهد کرد و ...

در همین حال و هوا ماشین چند جوان دیگر نزدیک ما آمد و با همان لحن جوانی گفتند: « آقا اگه این بیاد روی کار اول پدر خود ما جوونا رو درمیاره!» که در پاسخ گفتم اگر میخواهید پرونده هسته ای روانه شورای امنیت شود و با تحریمهای سیاسی و اقتصادی کار به کلی یک سره شود راهش همین احمدی نژاد است! هیچگاه چشمان گرد شده و از حدقه بیرون زده آن جوانان را فراموش نمی کنم که از تاکتیک ما حیران شده بودند!

خاطره جالب آن شب این بود که بسیج به دلیل صدای بلند موسیقی ما را گرفت و مدتی معطل کرد! یعنی بخاطر احمدی نژاد تاوان هم دادیم!

پس از روی کار آمدن جناب دکتر (که برای سوزش بیشتر اصلاح طلبان روی دکتر بودنش تأکید زیادی میکردم) و حساس تر شدن پرونده هسته ای، نوشتارهایی بروی همین تارنگار درج کردم که در همه آنها به یکی دو فراز تأکید می کردم. نخست آنکه در این روند، هرچند که حمله نظامی قطعا مورد پدیرش نخواهد بود، اما تحریمهای سیاسی و اقتصادی کاملاً مطلوب می باشد؛ و نیز جمهوری اسلامی از سویی حق ندارد حقوق مسلم ما را فروگذارد و از سویی حق ندارد هزینه دستیابی به این حقوق را به گونه توجیه ناپذیری بالا ببرد که در این میان تنها راه مورد پذیرش واگذاری حاکمیت به ملت می باشد.

پس از بازداشت در دی ماه 88 (عاشورا) نزدیکانم برای کاستن از مشکلات احتمالی، بایگانی نوشته هایم را که از سال 83 آغاز می شد، حذف کردند و پس از آزادی تنها توانستم شماری از نوشتارها را از سررسیدهای قدیمی بیابم رو دوباره بروی تارنگار بفرستم که در دسته فناوری هسته ای قرار دارد ...

با شکل گیری دولت جناب دکتر، مهمترین مسأله ای که نظرم را جلب می کرد این بود که اقدامات او نه می تواند در راستای جمهوری اسلامی باشد و نه اساس اسلام، اما هیچگاه دلیل، هدف و انگیزه او را درنیافتم، تنها به دوستان و نزدیکانم می گفتم که این استدلال که او به دنبال حفظ نظام یا ظهور امام زمان و ... است ذره ای منطقی نیست. موضوعی که برخی پس از سال 88 تازه به آن رسیدند!

دوران تبلیغات سال 88 براستی تأثر عمیقی در من ایجاد کرده بود. با توجه به عزم تقریباً همه چهره های جمهوری اسلامی برای پیروزی موسوی و شکست احمدی نژاد و نیز یک ذهنیت منفی غیرقابل ترمیم از احمدی نژاد در میان عموم جامعه، شکست احمدی نژاد را محتمل می دانستم و از اینکه روند تضعیف جمهوری اسلامی متوقف می شود بسیار متأسف بودم. به ویژه آنکه دوباره اصلاح طلبان مجال خواهند یافت تا برای چند سال به عوام فریبی و بزک کردن چهره رژیم همت گمارند. دیگر حتی تبلیغات برای احمدی نژاد را هم چاره ساز نمی دانستم و با ناامیدی در انتظار نتیجه انتخابات بودم که خوشبختانه فراتر از حد انتظار بود.

با شروع اعتراضات و سپس سرکوب خونین حکومت، به مانند دیگر ایرانیان به بررسی مسایل و گمانه زنی درباره آینده پیش رو می پرداختیم. برخی از همان سال 88 در این اندیشه بودند که انتخابات دور بعد چه خواهد شد؟ ... چه کسی رییس جمهور بعدی خواهد بود؟ ... آنچه که من برداشت می کردم این بود که کشتارها و فجایع سال 88 نمی تواند تنها بخاطر یک دوره 4 ساله ریاست جمهوری باشد و از همان هنگام در گفتگوهای دوستانه عنوان می کردم که گمان می کنم احمدی نژاد آخرین رییس جمهور جمهوری اسلامی باشد.

یک سوی این نگرش به این معنا بود که حتی درصورت پایان یافتن دوره 8 ساله، احمدی نژاد از خر مراد پایین بیا نیست ... حال به سوی دیگر این نگرش که گمان می کنم محتمل تر باشد نمی پردازم ...

پس از گذشت هفت سال همانگونه که از سال 84 پیش بینی می کردم، امروز در شرایطی هستیم که تحریمهای اقتصادی، جمهوری اسلامی را به احتضار انداخته و انزوای سیاسی این حکومت را از چاره اندیشی درمانده کرده و در این وانفسا حکومت با احمدی نژادی روبروست که رسماً اعلام می کند اینکه تنها یکسال به پایان عمر دولتش مانده خیال خامی بیش نیست ... دکتر جان خسته نباشی، سپاسگذار!

تو از آفریدون فزونتر نه ای

چو پرویز با تخت و افسر نه ای

به ژرفی نگه کن که با یزدگرد

چه کرد این برافراخته هفت گرد

به پرگار تنگ و میان دو گوی

چه گویم جز از خامشی نیست روی

شاهپور علیرضا پهلوی درگذشت؛ شاهزاده ای که با وجود مهاجرت از کشور در نوجوانی و با وجود آنچه که در طول بیش از سه دهه بر او و خانواده اش گذشت، همچنان در عشق به ایران حد و مرز نمی شناخت و تحصیلاتش در رشته ایران شناسی پیش از اسلام در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه کلمبیا و مطالعاتش در مقطع دکترا در رشته تاریخ و فلسفه ایران باستان در دانشگاه هاروارد گواهی بر این ایران پرستی است.

براستی وقتی کسی تباری را پشت سر دارد که پنجه در پنجه امپریالیسم انگلستان در خلیج فارس انداخته و در برابر جداسری میرزا کوچک خان جنگلی و دیگر عوامل روس از یکسو و شیخ خزعل و دیگر ایادی انگلیس از سویی دیگر به مبارزه برخاسته انتظاری جز این نمی رود که وصیت کند پس از مرگش جسدش را بسوزانند و خاکسترش را در آبهای دریای مازندران بریزند.

به عنوان یک میهن پرست وظیفه خود می دانم این ضایعه ناگهانی را به خانواده ای که ایران عزیز را از تاریکی دوره قاجار رهانید تسلیت بگویم.

سر خم می سلامت شکند اگر سبویی؛ روانش به سپنتا مینو.

آن نیست که حافظ را رندی بشد از خاطر

که این سابقه پیشین تا روز پسین باشد

در آذر ماه سال 83، در آستانه روز گریز اهریمن و فرار فرقه پوشالی دموکرات تارنگار نژادگان بر پا شد؛ با نگرشی که محدود به مرزهای شیر خفته کنونی نمی شد و سراسر سرزمین های ایرانی نشین را در بر می گرفت.

در این سالها آنچه برای ادامه کار مایه دلگرمی بود، واکنش مثبت دوستان و توجه میهن پرستان بود. از جمله ابراز لطف پژوهشگر برجسته، آقای منوچهر آریان:

درود فراوان بر شما
تارنامه بسیار خوب شما را دیدم    کار بسیار خوبی را آغاز نموده اید و خسته نباشید 

امید وارم که این راه را ادامه دهید و پژوهشگری کارآمد در این راه   شوید  .

پیروز شاد و سربلند باشید.

آرین

و همچنین تارنمای میهنی آزادگان:

... شما را از پیشگامان این راه می دانیم ...

از جمله محورهایی که آن ماهها مورد تاکید قرار گرفت مساله خودمختاری کردستان عراق بود و پرداختن به هویت غیر عربی عراق.

در آن برهه هنوز با جریان سازی اصلاح طلبان، ذهن ها بیشتر درگیر شعارهای گل یاسی بود تا دغدغه امنیت ملی و گرایش های گریز از مرکز تا اینکه سیاست های سید عبا شکلاتی خوزستان را به آتش بحران کشانید و نوشتارهای نژادگان تا آنجا پیش رفت که موجبات واکنش مستقیم خلق عرب را در پی داشت.  

از دیگر محورهایی که همواره در نژادگان پیگیری می شد، سیاست های منفعلانه و بی تدبیرانه دولت اصلاحات چه در امنیت داخلی و چه در دیپلماسی خارجی بود. سیاست تنش زدایی که بیشتر روسپی گری بین المللی را می مانست آنهم بدون دریافت حق الفحشا.

مساله دریای مازندران هم موضوعی بود که پیوسته در « نژادگان» با جدیت دنبال می شد. سال 82 که با دکتر الهه کولایی – نماینده اصلاح طلب مجلس ششم و عضو کمیسیون امنیت ملی – در دفتر حزب مشارکت گفتگو می کردم، گفت: « الان دعوا سر لحاف ملاست.» و صریحا مشخص کرد که اولویت دولت و مجلس اصلاحات جنگ باندی و جناحی است تا امنیت ملی و یکچارچگی سرزمینی.

جریانهای دانشجویی هم که متاثر از رسانه های زنجیره ای اصلاحاتی هنوز از اهمیت مساله رژیم حقوقی دریای مازندران غافل بودند و این آگاهی که امروزه در میان همه توده های جامعه پدید آمده، حاصل خون دل میهن پرستانی است که یکپارچگی سرزمینی را بر هر دولت و هر حکومتی ارجح می دانند.

پیگیری موضوع دریای مازندران در مجلس هفتم هم چندان امیدوار کننده نبود و آقای رشید جلالی، فرمانده مستعفی سپاه و نماینده گیلانی تبار حوزه انتخابیه کرج و عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس هفتم در شرایطی با سخاوتمندی سهم ایران را 11% می دانست که حتی نام کشورهای کرانه ای دریای مازندران را من برایش اصلاح می کردم.

حتی شبی که قرار بود ولادیمیر پوتین به تهران بیاید با پارچه نوشته ای « کوتاهی از حق پنجاه درصدی دریای مازندران خیانت به خون شهیدان و تمامیت ارضی ایران» به نهاد ریاست جمهوری در میدان پاستور رفتم. مجال گفتگویی هم با بی بی سی پدید آمد.

نژادگان جایی بود برای بازتاب همه کوشش های پان ایرانیستی و تحلیل های نقادانه که در دور اول سفر استانی ام به اوین(دی ماه 88) نزدیکانم برای کاستن از مشکلات احتمالی، بایگانی چند ساله آنرا از میان بردند.

در کنار این دست گزارشها، پرداختن به ایرانی تباران سرزمین های جدا شده نیز از محورهای همیشگی نژادگان بود. از جمله مساله اوستیا دو سال پیش از بحرانی شدن مورد کنکاش قرار گرفت.

به هر روی دوره تازه نژادگان را آغاز کرده ام و بر آن هستم تا در لابه لای موضوعات سیاسی، گهگاه گریزی هم به وادی هنر نقاشی بزنم.