گوهر خود را مزن بر سنگ هر ناقابلی

صبر کن گوهر شناس قابلی پیدا شود

با گذشت دو سال از انتخابات ریاست جمهوری سال 88 و حوادث پس از آن، هنوز هم کج راهه اصلاح طلبان برای داغ کردن تنور انتخابات با توهم بازگشت به قدرت جای پرداختن دارد.

در این انتخابات، هرچند اشخاص منفرد اینسو و آنسو – که می دانستند در تمامیت خواهی مشارکتی ها جایی برای تقسیم قدرت با آنان نخواهد بود – ناچار به شیخ مهدی کروبی پناهنده شدند، اما محافل مؤثر اصلاح طلب، مانند جامعه روحانیون مبارز، به همراه همه جریانهای رانده شده از ساختار جمهوری اسلامی از آغاز واقعه بهمن 57 (از جمله جریانهای چپ، ملی مذهبی، نهضت آزادی ...) پشت سر موسوی بسیج شدند و با همان منطق پوچ « بد و بدتر» میان مردم شال سبز پخش می کردند.

همه هم و غم این « بدهای بدتر پرست» آنست که مبادا « خوبها» در ساختار سیاسی ایران حضور یابند؛ چرا که در اینصورت دیگر مردم ناگزیر به انتخاب میان بد و بدتر نخواهند بود. اساساً موجودیت سیاسی این دست جریانها در گرو بقای جمهوری اسلامی است.

براستی در حاکمیتی بجز جمهوری اسلامی، جامعه روحانیون مبارز چه جایگاهی خواهد داشت؟ جبهه مشارکت ایران اسلامی که در پی برقراری اسلام ناب محمدی است در کدام رقابت سیاسی پیروز خواهد شد؟ محافل ملی مذهبی که اصول اداره کشور را در آیات و روایات جستجو می کنند با کدام اقبال عمومی روبرو خواهند شد؟ نهضت آزادی که مهمترین حرکت سیاسی اش برپایی نماز جمعه یواشکی در اصفهان است چه حرفی برای گفتن خواهد داشت؟

از اینرو حال و روز اینگونه جریانها، حتی اگر در گوشه زندانهای جمهوری اسلامی باشند، بهتر از نبود جمهوری اسلامی است و بر این پایه می کوشند به هر بهانه، هرگونه حرکت در راستای تحقق مطالبات مردمی را در چارچوب جمهوری اسلامی محدود کنند و تحت هر شرایطی مردم را به پای صندوقهای رأی بکشانند.

از جمله دلایل موهومی این گروهها همواره آن بوده که کم هزینه ترین راه برای تحقق مطالبات مردمی شرکت در انتخابات است و با کمک رسانه های زنجیره ای داخلی و بوقهای تبلیغاتی خارجی در شیوع چنین منطق بی پایه ای کوشیده اند.

به هر روی انتخابات برگزار گردید و نتیجه آن شد که گویا به سیب زمینی نیاز بیشتری احساس می شد تا دخیل سبز.

آن هنگام بود که اصلاح طلبان از خواب خوش پنبه دانه پریدند و راه کم هزینه ای که شعار می دادند، از کوچه پس کوچه های باتوم و اشک آور و سرب داغ گذر کرد و در بن بست های کهریزک و اوین و رجایی شهر به دیوار خورد و با همه این هزینه ها هیچ یک از مطالبات مردمی هم محقق نشد.

حتی بعد از این همه هزینه، سید محمد خاتمی امر فرموده اند که مردم از ظلمی که بر فرزندانشان رفته است درگذرند!

واقعیت امر آنست که کم هزینه ترین و در عین حال مؤثرترین راه برای فشار به هیأت حاکمه جهت انعطاف در برابر خواسته های مردمی، عدم شرکت در هرگونه انتخابات است. موضعی که از سوی حزب پان ایرانیست در قبال انتخابات ریاست جمهوری سال 88 نیز به مانند دیگر انتخابات هیأت حاکمه گرفته شد.

چرا که از جمله مهمترین اهرمهای هیأت حاکمه در کشمکش های بین المللی همین آرای مردمی است. جریانهای درون حکومتی نیز در رقابت های جناحی خود تکیه گاهی مهمتر از افکار عمومی ندارند و از همین روست که چپ و راست سایتها و روزنامه ها و خبرگزاری های جورواجور دایر می شود.

فراخوان گروههای اصلاح طلب برای تجمعات خیابانی، جشن پیروزی احمدی نژاد، همایشهای ساندیس خوری خیابانی، حماسه مشعشع 9 دی، اتفاقات 14 خرداد 89 و 13 خرداد 90 و ... شواهدی بر همین امر می باشند.

عدم شرکت در انتخابات یک حق قانونی است و هزینه آن تنها و تنها برای هیأت حاکمه است و دیگر نیازی نخواهد بود که در کف خیابان به دنبال رأی خود گشت.

در همین باره:

اصلاح طلبان با جارو می آیند

سید محمد خاتمی: « اگر به نظام و رهبری ظلم شده است به نفع آینده از آن چشم پوشی شود و ملت هم از ظلمی که بر او و فرزندانش رفته است می گذرد. »

آقای گل یاس بار دیگر به زبان آمده و دهان بر دهان مردار متعفن اصلاحات نهاده تا این جنازه متلاشی را با تنفس مصنوعی دستکم به وضعیت حیات نباتی برگرداند؛ غافل از آنکه این پدیده ناقص الخلقه در سوم تیر ماه 84 هرگونه علائم حیاتی را به کلی از دست داد.

سید عبا شکلاتی راهیابی به مجلسی را هوس کرده که همین چندی پیش، با مشتهای گره شده، درخواست اعدام او در آن فریاد زده می شد؛ و برای راهیابی به چنین مجلسی جارو به دمش بسته و گذشته از آبروی نداشته اش، بر روی خون ملت و فرزندان ملت لی لی می کند!

مشخص نیست به چه عنوان و با چه مجوزی از کیسه ملت بذل و بخشش می کند؟ آنهم به نفع آینده! آینده تباه خودشان!

همه این بی شرمی ها از آنست که  اصلاح طلبان تبهکار سهمی فرضی را در ساختار جمهوری اسلامی ادعا دارند. برای این قبیله وامانده و طاعون زده، پاره استخوانی از قدرت درست به مثابه گنج تیسفون است. اما دریغ که سهم آنها از جمهوری اسلامی بی تردید تنها همان 45 هزار تومان یارانه ایست که از کرم احمدی نژاد به حسابشان واریز می شود!

جالب اینجاست که اگر در انتخابات سال 88 تفلب شده، پس چرا دوباره برای انتخابات امسال زنبیل گذاشته اید؟ مگر نه اینست که این انتخابات را هم همان دولت برگزار می کند و همان شورای نگهبان تأیید خواهد کرد؟ اما روسپی گری سیاسی چنین منطقی ندارد.

به هر روی چنین موضعی از سوی محمد خاتمی هرگز دور از انتظار نبود؛ چرا که در دوره بره کشان قبیله اصلاح طلب، نه خون مردم ارزشی داشت و نه خاک میهن اعتباری.

وقتی دبپلماتهای ایران بدست طالبان کشته شدند، خاتمی به برگزاری مراسم ختم بی سر و صدایی بسنده کرد.

وقتی ماهیگیرانی ایرانی در آبهای سرزمینی خودمان از سوی شیخ نشین امارات بازداشت می شدند، با گردن کج طلب عفو و مغفرت داشت.

در برابر ادعاهای واهی نسبت به جزیره های همیشه ایرانی، از مدعیان بی ریشه درخواست ارایه سند و مدرک داشت.

در برابر تحریف هویت تاریخی خلیج پارس، از کوچکترین واکنش دیپلماتیک دریغ کرد.

بجای دفاع از حق پنجاه درصدی ایران در دریای مازندران، طی بخشنامه ای نام نامتناسب « خزر » را رسمیت داد و در پی اعتراض بیجای هابیل علی اف (رییس جمهور وفت جمهوری باکو) به خبرنگار ایرانی جهت بکار بردن عبارت دریای مازندران، خاتمی پا برهنه به میان آمد و امر کرد: « آقای رییس جمهور را عصبانی نکنید، قلبشان ناراحت است.»

کمک رسانی محیرالعقول به زلزله زدگان بم هم از جمله شاهکارهای دولت یاس بود.

در کنار این همه، قتلهای زنجیره ای و حاثه کوی دانشگاه در دوره ای رخ داد که عبای شکلاتی مد بود.

و تأسف بار تر از همه اینکه دولت سراسر ننگ اصلاحات، ناجی صبری – نماینده صدام گجستک - را آنهم با لباس نظامی و آنهم در شرایط آتش بس و نه صلح با عراق، به حضور پذیرفت و با همخوابی وداعی که با سردار ملعون قادسیه داشت غرور یک ملت را پا خورده چکمه های دشمن کرد.

در کارنامه ظلمانی سید خندان، نه دغدغه پاسداشت خاک ایران دیده می شود و نه خون ایرانیان؛ تنها بند بازی برای قدرت نامشروع سیاسی.

در همین باره:

عبای شکلاتی، کاپشن احمدی نژادی